Co chwilę skręcaliście w korytarze, biegliście po schodach. W końcu Ranulf rzekł:

- Najpierw odwiedzimy kapitana straży, Aedzie. Do jego komnat w tę stronę!

I tak po paru chwilach zatrzymaliście się w drzwiach. Ranulf klepnął cię w ramię, zapukał i powiedział, że teraz twoja kolej na gadanie. Drzwi otworzyły się i zobaczyłeś zaspaną twarz kapitana w szlafroku.

Ranulf pokiwał głową a kapitan zaniemówił.

- Liebnitz wyznawcą Chaosu?! Czy wy wiecie jakie oskarżenie właśnie wysunęliście? Jakżeby utrzymał się na pozycji zastępcy Ar-Ulryka jeśli twierdzicie, że jest zepsuty? W Middenheim takie słowa są niezwykle niebezpieczne, panowie.

Wypuścił powietrze i przetarł zmęczone oczy i czoło.

- Opuścił pałac? Przecież zakazałem!

- Wy też opuściliście pałac? Bogowie, dajcie mi cierpliwość.

Odwrócił się i zamknął wam przed nosem drzwi. Już myśleliście, że to koniec. Odprawił was...

Jednak po paru chwilach Shutzmann wyszedł w ubraniu i pociągnął nosem.

- Nie pozwolę na ignorowanie rozkazów dowódcy całego Middenheim. Zaraz zwołam straż i ruszymy do Świątyni Ulryka. Jeśli trzeba, sprowadzę ich siłą. Musimy dokończyć ten proces. - wyprzedził was i zniknął w korytarzu.

- Czuję, że to zajmie trochę czasu. - mruknął Ranulf. - Ruszajmy do Stoltza, trzeba go powiadomić. - dopowiedział kapłan i ruszył korytarzem w drugą stronę.

Dotarliście w parę minut do komnat Sigmarytów. Wpadliście na trzech kapłanów przechadzających się po korytarzu. Jak tylko zobaczyli Ranulfa w szatach stanęli jak wryci. Ostrożnie zaczęli się cofać.

Zatrzymali się i zaczęli szeptać między sobą.

- Tędy. - powiedział pierwszy i poprowadził was korytarzem do komnaty Arcykanonika. Drzwi otworzył wam jakiś służący i zaprowadził do Arcykanonika. Zobaczyliście, że ten wstaje z fotela. Chyba też nie może zasnąć tej nocy.

Arcykanonik poderwał się z fotela i cały blady podszedł do szafy.

- Nadszedł czas, w którym Sigmar sprawdza moją wiarę. Wyruszam natychmiast!

Zaczął się szybko ubierać, przypasał też swój młot. Stwierdziłeś, że gotuje się jak na wojnę. A czas leci...

- Łowcy? Pojęcia nie mam, może uda mi się kogoś po nich posłać! Swoją przyboczną gwardię też zawołam! Spotkajmy się przed głównym wyjściem z pałacu za parę minut!

- Jeśli są to boją się go jak ognia. Nie są pewni jego szaleństwa. Nie sugerowałbym szukania pomocy u nich.

- Pójdę, czuję, że to moja powinność wobec Ulryka i tego miasta.

Szliście korytarzami słysząc krzyki w całym Pałacu. Co chwilę jakiś strażnik biegał i dopinał rzemyki. Innym razem Sigaryta z młotem. Mijały kolejne cenne minuty. Dotarliście do głównych wrót pałacowych. Jednak wciąż niewiele jest tu osób.

- Tracimy czas? Czekamy na straż i kapłanów. Czy chcesz elfie iść tam w pojedynkę?

Wszyscy powoli się zbierali. Nie było widać Shutzmanna i Arcykanonika. Straż rozmawia, patrzy na was. Panuje nerwowa atmosfera.

Wyglądają w porządku, chyba są pewni swego. Gotowi, ale i zmęczeni zamieszkami i tym burdelem który się zrobił w mieście... Uzbrojeni są w kolczugi i mundury. Jest ich jak na razie dziesięciu. Dobrze, że nie więcej. Walka w takim tłoku w małym pomieszczeniu może być zabójcza...

W końcu przyszedł Shutzmann i ustawił wszystkich w szeregu. Zabiera się do przemowy.

- Żołnierze! Nasze miasto potrzebuje nas znowu! - zaczął Shutzmann donośnym, wyćwiczonym głosem do strażników. - W mieście zalęgło się zło. Arcykapłan Liebnitz i jego... yy...

- Bractwo Topora. - dopowiedział Ranulf.

- ... I jego Bractwo Topora opuścili Pałac mimo zakazu. Są podejrzani o konszachty z Niszczycielskimi Potęgami. Ruszamy, teraz, zaraz do Świątyni Boga Zimy. Waszym zadaniem jest sprowadzenie wszystkich z powrotem do Pałacu by proces mógł być kontynuowany!

- Zanim jednak wyruszymy, muszę załatwić parę formalnych spraw! Czekajcie i przygotujcie się duchowo do walki, która może was dziś czekać!

Shutzmann skończył i z korytarza nadszedł Stoltz z czterema kapłanami. Widać, że mają zbroje pod szatami i młoty przy pasach. Kapitan spojrzał w tamtą stronę:

- Nic się nie dzieje, Arcykanoniku. Wracajcie do swych komnat, nie trzeba mi tu gapiów!

- Nie widziałem dowodów! - odpowiedział ci szorstko kapitan. - I nigdzie nie idą, dałem jasny zakaz wychodzenia z Pałacu aż do procesu. Nie trzeba mi tu więcej kapłanów biegających po mieście!

Słabo ci poszło przekonywanie, kapitan był nieubłagany.

- Nie po to ruszam z ludźmi w celu przyprowadzenia kapłana, który wyszedł z Pałacu, by inni kapłani leźli za mną! Wracajcie do swych izb! Ty też! - wskazał na Ranulfa.

(No to już masz 0. Nie wyszło, opis jak wyżej)

(bo panuje taka atmosfera, że wszyscy gapią się tylko na was)


- To prawda! Mówi on prawdę, herr kapitanie. - rzekł Ranulf stając przy tobie.

- Pójdziemy z waszym pozwoleniem, herr Shutzmann, albo bez niego. - dopowiedział Arcykanonik stając z drugiej strony. - Proces w tej chwili jest mało ważny tak jak i pański rozkaz. Tu się ważą losy miasta i losy mojej świątyni. A także losy ludzi, waszych ludzi, Shutzmann. Nie będę spokojnie pochrapywał w Pałacu kiedy Liebnitz opętany żądzą mordu i zniszczenia jest na wolności i chodzi bezkarnie po mieście!

Kapitan zaniemówił i zapadła namacalna cisza. Ranulf szepnął:

- Musisz biec i znaleźć swoich, Aedzie. Spróbuj ich zatrzymać zanim sami wejdą do tego gniazda węży. Biegnij, natychmiast!

Nie zaatakowano cię. Straż również nie ruszyła się z miejsca. Wybiegłeś przez drzwi w chłodną noc, czując napięcie w brzuchu. Tak jakby wnętrzności były napięte niczym bawola skóra na bębnie. Stres... taki styl życia cię wykończy...

Biegnąc skręciłeś ostro w lewo i upadłeś poślizgnąwszy się w kałużę. Szybko się podniosłeś i zacząłeś biec równolegle do ogrodów. I wtedy zdarzyły się dwie rzeczy. Zobaczyłeś. I usłyszałeś. Zobaczyłeś Algroma pędzącego z młotem przez plac - prosto do Świątyni Ulryka. Jest sam. A usłyszałeś krzyki bólu i odgłosy walki dochodzące z ogrodów książęcych po lewej!

Na swych szybkich nogach dobiegłeś na parenaście metrów do pędzącego khazada! Chyba nawet nie wie, że ktoś za nim biegnie!

(pisz w głównym temacie)